Szkoła Podstawowa im. prof. Jana Sajdaka w Burzynie

“Aby Babcia i Dziadziunio w zdrowiu długo żyli.
Aby uśmiech dla nas mieli w każdej wolnej chwili.”

Kto ci opowie o dawnych latach?
Tych lat naoczny świadek.
Jak kraj nasz rośnie, jak ludzie rosną
opowie ci Babcia i Dziadek.

Otworzy serce, kieszeń otworzy,
podsunie czekoladę.
Z twoich sukcesów zawsze się cieszy.
Kto? No wiadomo: Babcia i Dziadek.

A jak coś spsocisz, a jak naknocisz,
jak trzeba spytać o radę –
to kto za uszy wyciągnie z biedy?
Wiadomo – zawsze Babcia i Dziadek!

Więc wnuki proszą, żeby w kwiaciarniach
kwiatków nie chować pod ladę.
Babcia i Dziadek mają święto!
 Niech żyje Babcia i Dziadek!

Kontakt ze starszym człowiekiem ubogaca. Przyjaźń, partnerstwo czy dialog, jakie tworzą się na linii dzieci – dziadkowie mają zupełnie inny wymiar niż stosunki z pozostałymi członkami rodziny. To dziadkowie poszerzają przecież horyzont dziecka o przeszłość. Życiowe doświadczenia pozwalają im na wiele spraw patrzeć w zupełnie inny sposób, dzięki czemu są często bardziej obiektywni niż rodzice. Przekazywanie tradycji rodzinnych, rola wychowawcza, dawanie poczucia bezpieczeństwa, zaufanie i szacunek – to tylko niektóre wartości, jakie budują dziadkowie.

Po co więc dziadkom wnuki? Żeby pękać z dumy na szkolnych przedstawieniach? Żeby w tajemnicy przed rodzicami w kieszeniach przemycać czekoladki i cukierki? Żeby w magiczny sposób pobudzać wyobraźnię, opowiadać o czasach, kiedy mama i tata byli jeszcze mali? Żeby rozpieszczać, bawić się do upadłego i projektować najpiękniejsze kostiumy karnawałowe? Żeby gotować ulubione zupy i piec ciasta, które nigdzie tak dobrze nie smakują? Na pewno po to właśnie są.

Ale przede wszystkim dziadek i babcia są po to, żeby po prostu być obok – dawać wnukom poczucie bezpieczeństwa, miłości i ciągłego trwania. Po to, aby pokazywać prawdziwy wymiar człowieczeństwa, w którym ludzie starsi, dziadkowie pełnią jedyną w swoim rodzaju, bezcenną rolę.

Pedagog szkolny: Anna Zaucha

Kto nie lubi choinki?

Czy święta byłyby tak samo wspaniałe bez tego drzewka iglastego, które rozświetlała dom swoim blaskiem i ciepłem? Skąd pochodzi tradycja stawiania choinki? Otóż choinki stojące w naszych domach mają prastarą tradycję. Znane są dwie legendy: o św. Bonifacym i o niedźwiedziu.

Choinka w legendzie o świętym Bonifacym

Święty Bonifacy był mnichem. Nawracał niemieckich pogan. Pewnego dnia ściął wielki dąb, który dla tamtejszych ludów był drzewem o cudownych właściwościach. Gdy dąb spadł na ziemię, zniszczył wszystkie drzewa i inne rośliny wokół. Została tylko mała choineczka. Święty Bonifacy zauważył, że ta choineczka jest silniejsza od dębu, a poza tym jest wiecznie zielona. Wskazując na nią, Święty powiedział:

„To małe drzewko, małe dziecko lasu, będzie dziś wieczorem waszym świętym drzewem. To drzewko pokoju jest znakiem niekończącego się życia, ponieważ jego igły są zawsze zielone. Zobaczcie, jak skierowane jest ku górze, ku niebu. Niech będzie nazywane drzewkiem Dzieciątka Jezus. Nie gromadźmy się przy nim w dzikim lesie, ale w naszych własnych domach. Tam nie będzie on świadkiem złych czynów, lecz będzie świadczył o miłości i dobrych uczynkach”.

Legenda o niedźwiedziu

Według tej legendy to niedźwiedź odkrył choinkę. Gdy zwierzęta wyruszyły do żłóbka, by przywitać maleńkiego Jezusa i Jego rodzinę, każde przygotowało podarunek dla Chrystusa. Tylko niedźwiedź nie miał nic. Było mu wstyd. I dlatego po drodze do stajenki wyrwał choinkę. W drodze choinka zmokła, zrobiły się na niej sople, które mieniły się w słońcu i w księżycu. Świętej rodzinie tak spodobało się magiczne drzewko, że stało się symbolem świąt.
Rośliny, które zawsze są zielone, pozostają symbolem Bożego Narodzenia i przypominają nam o nadziei, pokoju i szczerym pragnieniu dobra.

Tak więc, gromadząc się wokół choinki w tym roku, podzielcie się jej świętym pochodzeniem ze swoimi bliskimi, aby nie tylko pokochali jej światła i kolory, ale także jej bogate katolickie dziedzictwo.

Każda ozdoba choinkowa to symbol

Teraz na świątecznym drzewku wieszamy bombki, ale przed laty były to także ciastka, czekoladki, owoce, kolorowe opłatki i słomiane łańcuchy. Każda ozdoba na choince miała inne znaczenie. Jabłuszka miały nam przypomnieć o rajskim owocu. Dzwoneczki zwiastowały dobre nowiny. Aniołki na choince chroniły dom przed złymi mocami. Gwiazda betlejemska naprowadzała zbłąkanych wędrowców na dobrą drogę. Łańcuchy miały dwojakie znaczenie. Stanowiły symbol zniewolenia ludzi grzechem jak kajdanami, a jednocześnie pokazywały, jak silne są więzi rodzinne.

Jest taki dzień w środku zimy pachnący barszczem, choinką
Wesołych świąt sobie życzymy karmiąc się szczęścia drobinką.

Nadzieja wchodzi w nasze progi, miłość otwiera ramiona
Dzień wszystkim nam drogi, radość smutek pokona.

Pierwsza gwiazdka zaświeci, życzliwość z uśmiechem się splata
W świat kolęda poleci, wiara do serca wkracza.

Przystańmy więc na chwilę, nadzieja niech przetrwa rok cały
Uśmiech króluje codziennie, a wiara niech kruszy skały!

Moi Drodzy: Uczniowie, Szanowni Rodzice, Pani Dyrektor, Nauczyciele, Pracownicy naszej Szkoły, życzę Wam, aby światło choinki– symbolu radości z narodzenia Jezusa,
oświetlało zawsze Wasze życie i pozwalało odnaleźć właściwą drogę w Nowym 2024 Roku

Pedagog szkolny: Anna Zaucha